Sinds een week ligt er een document over de stikstofaanpak, startnotitie Nationaal Programma Landelijk Gebied. Ik ben samen met heel veel partijen verbaasd.

De gebieden sluiten op een heel aantal plaatsen niet aan bij eerdere informatie die we van provincies ontvingen. Twee overheden, twee werkelijkheden.

Je zoekt als ondernemer gelijk op de kaart wat jouw 'kleur' is. Onnodige stress in bijvoorbeeld de Noordoostpolder, op Texel, in het Groene Hart, in de Gelderse Vallei en op veel andere plekken.

We weten dat in de aanloop veel overleg is geweest tussen provincies en rijksoverheid. Ik weet van 'dichtbij' dat er vaak keurig wordt geluisterd en dat er weinig mee wordt gedaan. Het lijkt wel of 'Den Haag' een eigen plan heeft en dat ten koste van alles wil uitvoeren. Hopelijk niet waar, maar dat zal de komende tijd blijken. Er is overleg en samenwerking nodig. Tussen praktijk en beleid. Dit is het zoveelste dossier in Den Haag waar volstrekt onvoldoende naar de praktijkmensen wordt geluisterd.

Hoe dichten we deze kloof? Daarvoor zie ik een paar oplossingen. Kort gezegd: terug naar de basis en af van de maakbaarheidsgedachte. De uitgangspunten van de vogel- en habitatrichtlijn, de basis onder Natura 2000, is niet meer leidend voor het verbeteren van de natuur, maar de kritische depositiewaarde. Dat is een fundamentele fout. Het Aerius-model is niet geschikt is voor het bepalen van 'de stand van de natuur', maar, samen met metingen, voor het monitoren van de emissiedaling/verwachte depositie en voor het verlenen van vergunningen. Het is van 'dienend' tot 'leidend' geworden. Onwerkbaar. De natuur gaat zijn eigen gang, hoorde ik ook recent weer van een ecoloog die kritisch is op het beleid. Alle natuur in ons land is aangelegd en heeft goed beheer nodig. Een voorbeeld ligt in zee: de bruinvissen die een aangewezen Natura 2000-gebied hebben voor de kust van Duitsland zitten niet daar, maar voor onze kust. Het gaat prima met ze, maar niet volgens de regels.

Nico Verduin, regiovoorzitter West