Op zijn 61ste stopte hij als boer en op zijn 83ste ging hij het avontuur weer aan. Dat vraagt om uitleg. Die geeft Homme Siebenga (99) maar al te graag in gezelschap van zijn zoons Siebren (72) en Meine (70). Zes handen op één buik aan de keukentafel. Met als grote gemene deler een agrarisch hart.
Zet de drie Siebenga’s van 70 tot 99 jaar bij elkaar en er valt geen minuut stilte. Ze halen herinneringen op, bespreken de ‘woensdag-autodag’ (‘dan gaan we met z’n drieën op pad’) en discussiëren over agrarische actualiteiten. De blik gericht op de verte over het uitgestrekte land dat pal naast de A6 ligt, maar geenszins verraadt dat de boerderij binnen de gemeentegrenzen van Lelystad valt. Hoe een Friese boer ooit in de polder terechtkwam en geen dag voorbij laat gaan zonder zich ergens in te verdiepen.
Natuurlijk leest Homme Siebenga Nieuwe Oogst. ‘Ik pluis hem uit, net als de vakbladen die ik van mijn zoons krijg’, is zijn repliek op een vraag waarvan hij zelf het antwoord niet meer dan vanzelfsprekend vindt. ‘Toen ik ben gestopt als boer, ben ik niet in een stoel gaan zitten en dromen. Ik heb overal interesse in.
Zoals in kunst. ‘Ik bezoek musea en koop kunst. In mijn huis hangen veel schilderijen van op en om de boerderij. Maar ook van schepen. Ook heb ik de hele familie uitgeplozen in een stamboom. Niet op de computer, maar door overal heen te gaan. Dat is nou net de lol van de zaak.’ Het bewijs van zijn speurwerk is terug te zien in boeken, alles handgeschreven.
Een deel van die geschiedenis leidt naar het Friese Grou waar Siebenga met boeren begon. Samen met zijn vrouw die volgens de zoons ‘op en top boerin’ was. ‘Zij molk in haar eentje vijftig koeien, toen mijn vader in 1971 naar de polder ging.’
Homme Siebenga: ‘Ik hoefde niet weg uit Friesland, maar ik wilde ondernemen. Ik had een drang naar Amerika, maar mocht dat niet van mijn vader en mijn vrouw wilde niet. Dus werd het Lelystad. Daar was nog niets. Er werden drie kavels in erfpacht uitgegeven waar koeien moesten komen.’
Zo ging de Fries op het nieuwe land aan de slag. Wars van alles wat iedereen normaal vond. Geen palen in de grond, maar een drijvende constructie waarop de stal nu nog staat. ‘Vijftig koeien had ik en de vijftig uit Friesland kwamen daar later bij. Ik had zwarte tegels onder de spenen. Bij de eerste speen zie je gelijk of er vlokjes in de melk zitten.’ Zijn innovativiteit resulteerde ook in een lampjessysteem waarbij het groene lampje aangaf dat de koe klaar was met melken. De vooruitstrevendheid resulteerde in een bedrijf met 150 koeien, de eerste ligboxen en torensilo’s.
Het trok bekijks. Koningin Juliana kwam op bezoek, de president van Finland en bussen vol toeristen en Japanners die niets anders deden dan foto’s maken. ‘Alles wat mijn vader verdiende, investeerde hij in het bedrijf. Dat hebben wij te gelde gemaakt, nadat we het bedrijf overnamen’, zegt Siebren Siebenga.
Die overdracht werd geregeld op de achterkant van een sigarendoosje. ‘We hebben mijn vader nog drie maanden over de vloer gehad. Hij kwam koffiedrinken en zei: ‘Jullie redden je wel.’ Meine Siebenga vult aan: ‘Toen is hij begonnen met vakantie vieren. Hij kocht een tandemasser caravan en is twintig jaar richting Portugal gereden met mijn moeder.’
Een ander leven waarin de liefde voor de agrarische sector overeind bleef. ‘Op mijn 83ste ben ik weer boer geworden’, lacht Homme Siebenga. Hij doelt op zijn investering in een boerenbedrijf in Tsjechië dat zijn zoons met twee anderen hadden gekocht. Na het overlijden van een van de kompanen stapte senior graag in.
Dat ligt nu allemaal achter hem. Maar zijn verbondenheid met LTO Noord - hij was zelfs voorzitter van afdeling Swifterbant - blijft overeind. ‘Ik hoor bij die club.’ Zo voelt Siebren Siebenga dat ook. ‘Dat heb ik van mijn vader geërfd. Ik blijf sowieso lid. Maar ze moeten niet te zoetsappig zijn. Ik ben ook lid van FDF. Om de politiek te veranderen, moet je soms een beetje extreem reageren.’
Even is Meine Siebenga de vreemde eend in de bijt van het hechte trio. ‘Ik was een fanatiek voorstander dat de quotering bleef. LTO heeft daarin een slechte rol gespeeld. Toen heb ik per direct mijn lidmaatschap opgezegd. Ik wilde niet mijn eigen graf graven. Ik had wel lid willen blijven van de akkerbouwtak of alleen lid van de afdeling Swifterbant.’
Met een glimlach op zijn gezicht volgt Homme Siebenga het gesprek. Hij piekert hij er niet over zijn steun op te zeggen. ‘Dit is geweldig interessant. Ik wil weten hoe de hazen lopen.’
Homme Siebenga geflankeerd door Siebren (links) en Meine bij de stal waarvan hij grondlegger was toen hij in Lelystad zijn ondernemerschap liet floreren.
‘Toen ik ben gestopt als boer, ben ik niet in een stoel gaan zitten en dromen; ik heb overal interesse in’
Naast zestienduizend leden met een agrarische onderneming telt LTO Noord bijna vierduizend ambassadeurs. Mensen die boer af zijn, maar de belangenvereniging voor boeren en tuinders blijven steunen. Ambassadeurs kunnen kiezen voor de basisvariant van 63 euro per jaar. Dit kunnen zij tegen een meerprijs aanvullen met steun aan de lokale afdeling en/of een abonnement op Nieuwe Oogst. De redactie bezocht acht ambassadeurs om hun verhaal op te tekenen. Dit keer is de beurt aan Homme Siebenga in Lelystad.
