Je hebt in de vorige weblog kunnen lezen in hoeverre Esther Remerink betrokken is met het werk in hun melkveebedrijf in De Krim. Esther heeft mij, Marlies Scholten 31, gevraagd of ik de volgende weblog wil schrijven en hier zit ik dan achter de computer op ons kantoor.

In 2016 ben ik, samen met mijn man Arjan, vanuit Coevorden naar het melkveebedrijf van hem en zijn ouders verhuist. Nu, ruim 2,5 jaar later, wonen we hier samen met onze twee kinderen Sem (2,5 jaar) en Marit (1 jaar). Het bedrijf, bestaande uit bijna 100 melkvee en 50 stuks jongvee, wordt momenteel door de 2e en 3e generatie gerund. Met een 3-daagse baan als administratief medewerker bij Lely Center in Zuidwolde en de komst van 2 kinderen is het volledig mee werken in het bedrijf voor mij niet haalbaar. Maar omdat ik mezelf ook graag nuttig wil maken op het bedrijf help ik sinds kort een ochtend mee (zolang de kinderen nog liggen te slapen). Terwijl Arjan de koeien melkt, houd ik me graag bezig met het voeren van de kalfjes en de rest van het jongvee. Wanneer de laatste koeien gemolken worden maak ik de wachtruimte/diepstrooisel boxen weer in orde voor de dames, daarna naar binnen om brood te smeren voor het hele gezin.

Esther vroeg me waaraan ik het meest moest wennen toen ik op de boerderij kwam wonen. Daar hoefde ik niet zo heel lang over na te denken. Omdat ik zelf niet ben opgegroeid in de agrarische sector is eigenlijk het hele boerenleven voor mij nieuw. Het meest moest ik wennen aan de tijden. Om 8:00 uur ontbijten we bijvoorbeeld, als er geen afspraak om 8:00 uur staat. Rond 12:30 uur staan de pannen op tafel voor het warm eten. Niet alleen de flexibiliteit van tijden maar ook de inloop is iets wat ik nog niet kende. Mijn schoonouders zie ik regelmatig, ook iets waar ik aan moest wennen. Schoonvader die bijna dagelijks een hapje mee eet voor het melken en schoonmoeder die het heerlijk vindt om in de tuin bezig te zijn. Gelukkig heb ik een goede band met mijn schoonouders en hebben we een aantal afspraken gemaakt, dit raad ik iedereen aan. En is er toch iets….spreek het uit! Je zult het misschien wel kennen dat de eetkamer een 2e woonkamer is. Veel bedrijfsbezoek ontvangen we aan de keukentafel, veearts, voervertegenwoordiger of klauwbekapper op de koffie en loonwerkers die een hapje mee mogen eten. Gezellig is het, maar ook wennen. Je stelt je huis, je privé wel open voor anderen. Waar ik minder moeite mee heb om aan te wennen is de ruimte, de rust en het mooie bedrijf. Prachtig om te zien hoe Sem, net als papa, met zijn handjes op de rug samen door het land lopen, op zijn trekkertje papa helpt met koeien voeren of met opa de koeien ging halen afgelopen seizoen.

Voor de volgende weblog geef ik ‘de pen’ graag door aan Annemieke Westerhof, we hebben elkaar leren kennen tijdens een vrijgezellenfeest/bruiloft van een gezamenlijke vriendin. Een poosje geleden kwamen we erachter dat we allebei in de ‘Boerin en mama’ Facebook-groep zitten. Ik ben erg benieuwd naar het antwoord op de volgende vraag: Wanneer bedacht je je om te stoppen met je baan buitenshuis, om mee te werken in de maatschap.