Allina, bedankt voor het doorgeven van de pen, maar ook bedankt voor je mooie verhaal. Zelfs voor mij (Paula Nijkamp) als beginnende boerin, zonder agrarische achtergrond heel herkenbaar. Wij hebben weliswaar geen melkveebedrijf maar in ons vleeskuiken- en akkerbouwbedrijf lopen wij vaak tegen dezelfde situaties aan.

Ik kom dus uit Het Westen, geboren in Castricum en opgegroeid in Uithoorn en Amstelveen, onder de rook van Amsterdam en Schiphol. Mijn vader was boekhouder en mijn moeder huisvrouw en samen met mijn broer woonden we in een rijtjeshuis. Een warm en veilig nest. Sinds 1995 werkte ik bij de KLM (Catering Services) op Schiphol op de financiële administratie/ Controlling.  Druk in de weer met cijfertjes en dus geen stewardess, zoals vaak gedacht wordt.

In 2009 kwam ik boer Martin voor het eerst tegen tijdens een skivakantie in Oostenrijk. De groep bestond uit 18 singles uit heel Nederland. In eerste instantie hadden we niet zoveel contact met elkaar. Martin was een hele aardige vent, waar je prima een biertje mee kon drinken, maar door zijn dialect soms moeilijk te verstaan. En tja, een boer, uit het oosten…wat moet een stadse westerse ermee? Via Hyves (ha, door de geschreven woorden kon ik hem wel  “verstaan”, hij bleek veel humor te hebben) hielden we met de groep contact en volgde er een aantal gezellige reünies. Zoals op zijn boerderij in Stegeren.  Martin regelde de barbecue en met 14 mensen konden we blijven slapen. Hij vertelde enthousiast over zijn moderne boerenbedrijf en ik begon hem met andere ogen te bekijken. Later was er een reünie bij mij in Uithoorn, we gingen stappen in Amsterdam en de volgende dag namen we een kijkje op Schiphol. Er volgenden nog andere gezellige uitjes met de groep en het jaar daarop besloten we om met een aantal mensen van de groep weer op wintersport te gaan. Inmiddels kenden Martin en ik elkaar wat beter en we bleken elkaar toch wel meer dan alleen maar aardig te vinden.  Na de vakantie hadden we onze eerste echte date en het klikte zo goed dat we vanaf dat moment een weekendrelatie hadden. Meestal kwam ik naar Martin toe, maar af en toe was Martin ook in staat om naar Uithoorn te komen. Bijvoorbeeld als de stallen leeg stonden of wanneer de kuikens klein zijn, nam zijn vader met alle plezier de honneurs waar. Zo leerden we elkaars wereld kennen, een verrijking voor ons allebei.

Toen we aan dit avontuur begonnen, was het vanzelfsprekend dat ik diegene zou zijn, die zou verhuizen als het goed zou blijven gaan. Een mooi familiebedrijf kun je immers niet zomaar verplaatsen. En na die eerste keer op de boerderij had ik direct het gevoel dat ik hier best wel zou kunnen wennen. De oude boerderij werd eraf geschoven en er kwam een mooi nieuw huis. In de weekenden leerde ik de schoonfamilie, vrienden, buren en de omgeving kennen. Veel feestjes met de daarbij behorende bogen zetten en natmaken, Oranjefeesten, volleybaltoernooien, zeskamp etc. Elke maandagmorgen op kantoor vroegen mijn collega’s wat ik nu weer meegemaakt had en dan vertelde ik bijvoorbeeld over een huldiging van een koe, die 100.000 liter melk had gegeven, met krans en pers erbij.

Na ruim 2 jaar een weekendrelatie gehad te hebben was het duidelijk. Mijn zekerheden in het westen werden minder belangrijk, maar mijn verlangen naar Stegeren werd groter. Daar is een lieve man waar ik oud en gelukkig mee wil worden, een modern boerenbedrijf, fijne schoonfamilie en een mooie omgeving. Ik verkocht mijn huis, nam ontslag bij de KLM op en nodigde iedereen uit om vooral een keer naar de boerderij te komen. En dat wordt gelukkig ook veelvuldig gedaan. Iedereen gaat altijd weer enthousiast naar huis.

 In oktober 2012 kwam ik op de boerderij wonen en begon het echte boerenleven voor mij. Vooraf hebben we uitgebreid besproken wat ik zou gaan doen. Dat was voornamelijk het huis en de tuin en natuurlijk de administratie, en vooral met het laatste is Martin erg blij. De administratie geeft al veel inzicht in een bedrijf. En voor de rest heb ik gewoon van alles aangepakt. Liep mee met de controlerondes door de stallen, zit bij de weegbrug als de kuikens weg gaan, verzorg de catering, en schroom niet om de hogedrukspuit te pakken wanneer de stallen schoongemaakt moeten worden. Het mestladen en het kippenvangen laat ik met alle liefde aan anderen over. Er zijn grenzen. Naast de 150.000 vleeskuikens hebben wij ook 45 ha landbouwgrond, waarop we suikerbieten, aardappelen en wintertarwe verbouwen. Mijn taak is hierbij beperkt tot het brengen van de koffie en brood bij werkzaamheden op het land. En indien nodig het schoffelen van de bieten. Ik heb nog niet echt de ambitie om trekker te rijden, maar wie weet….een mens is nooit te oud om te leren.

Voor de rest heb ik het redelijk makkelijk gehad omdat Martin hier al zijn hele leven woont. Hij kent veel mensen en via hem leerde ik snel nieuwe mensen kennen, zoals de naaste buren, maar ook zijn kameraden en de groep waarmee we jaarlijks een stropop bouwen ter promotie van de Landbouwdag in Ommen. En hij zat in het bestuur van LTO Ommen en gaat naar de studieclub van kippenboeren. Je gaat gewoon mee, je stelt je open op en de rest gaat min of meer vanzelf. Goed luisteren en proberen alle nieuwe namen te onthouden. Het dialect viel ook mee, ik kan het goed verstaan, alleen met bepaalde gezegdes en streekgebonden onbekende woorden, heb ik wel eens moeite. Maar nu zeg ik zelf ook dat “de deur los is” en “waar kom je  weg?”.

Toen ik hier kwam wonen, heb ik gewacht met het zoeken naar werk buitenshuis. Financieel is het niet nodig en ik wilde eerst het eigen bedrijf leren kennen. Ik vind het nu een ware luxe. We hebben genoeg aanloop op de boerderij, van vertegenwoordigers, maar ook van vrienden en familie uit het westen en die laten wij met trots ons bedrijf zien.  Het verveelt nog geen moment, ik heb altijd wel wat te doen en geniet van deze vrijheid. Natuurlijk zijn er drukke perioden op de boerderij, als de kuikens weggaan of er geoogst moet worden. En je bent als akkerbouwer natuurlijk afhankelijk van het weer. Maar er zijn gelukkig ook rustige perioden en daar genieten we dan samen van.  Ik vind het heerlijk om te hardlopen, lekker door de bossen rennen. Genieten van de natuur, speuren naar reeën, eekhoorns, grote vogels. Ik prijs mij elke keer weer gelukkig dat dat kan en voel mij een gezegend persoon.

Er zijn veel dingen op mijn pad gekomen en de meeste heb ik met volle overtuiging aangegrepen. Bijvoorbeeld om contacten op te doen, of de omgeving te leren kennen. Zo ben ik gevraagd om 1 dag in de maand in de boerderijwinkel in Dalfsen te staan. Uiteindelijk heb ik daar ruim anderhalf jaar af en toe een dag met veel plezier gewerkt. Veel geleerd van de mooie streekproducten uit het Vechtdal en haar producenten. Die kennis kon ik weer mooi meenemen toen ik in 2013 gevraagd werd voor de PR Commissie LTO Ommen. Ik kan hier nog heel veel over vertellen, maar mijn verhaal is al veel te lang, dus ik geef graag de pen door aan medecommissielid Erna Groen met de vraag:

                Wat doet de PR Commissie LTO Ommen allemaal ?

NB: wij hebben ook een Facebookpagina “Nijkamp Stegeren BV”, kom kijken en  stel gerust vragen.