Soms heb je van die momenten dat je weer wat hoop ervaart als boer en bestuurder.

Een gevoel van landbouwverbetering, zoals bij berichten dat de Europese voedselvoorziening weer op de agenda staat. En dat de rol van onze vruchtbare delta daarin erg belangrijk wordt gevonden. 

‘Komt het gezonde verstand dan toch bovendrijven?’, is mijn eerste gedachte. Want als landbouw leveren we een bijdrage aan de Nederlandse economie om u tegen te zeggen. De export van land- en tuinbouwproducten is in 2023 met 1,6 procent gestegen naar 123,8 miljard euro.

IJdele hoop? Want we schijnen deze sector de grens over te willen duwen. ‘We kopen het wel in de supermarkt.’ Kennis en innovatie worden weliswaar als belangrijk ervaren, maar daar heb je een behoorlijke productie bij nodig, om bijvoorbeeld onderzoek uit te voeren en te kunnen betalen. Met het huidige kabinetsbeleid bestaat het risico dat die productie deels wegvalt.

Die onderwaardering voor voedsel zie je ook terug bij de ontwikkeling vanuit het NPLG. Provincies vragen geld om gebiedsgerichte projecten uit te voeren, maar veel geld is bestemd voor het afwaarderen van gronden. Dat gaat ten koste van onze voedselproductie. Bovendien is niet bekend hoeveel effect deze maatregelen uiteindelijk hebben op de kwaliteit van water en natuur.

Tja, dat krijg je met het sturen op maatregelen. Alles op één hoop. Sturen op doelen lijkt me veel beter. Als landbouw zijn we niet anders gewend en produceren we op een manier die steeds minder emissie veroorzaakt. In Drenthe experimenteren we bijvoorbeeld volop met KPI-sturing.

Omdat wij als boeren zelf aan de lat staan, weten we wat er speelt en wat wel of niet werkt en dragen zulke trajecten bij aan een realistische toekomst. Je kweekt draagvlak en draagt indirect bij aan een gezonde en duurzame groei van de sector en onze voedselvoorziening. Daar word ik blij van. Maar dan lees ik dat het Europees Parlement de ‘natuurverslechteringswet’ aanneemt. Is hoop dan toch uitgestelde teleurstelling?