Onder het genot van een oranje tompouce was er even wat tijd om in de tekst van de Stikstofwet te duiken. Vanuit de overheid wordt gesteld dat zaken onontkoombaar zijn en dat ‘het moet van Europa’. Maar wat is nu precies onontkoombaar en wat zijn zaken die Nederland als lidstaat zelf belangrijk vindt?

Op 24 maart 2021 is de Stikstofwet gepubliceerd in de Staatscourant. Het wordt een onderdeel van de Omgevingswet. Gesteld wordt dat de omgevingswaarde leidend is. Die is in Nederland uitgedrukt als kritische depositiewaarde (KDW). Het plantje met de hoogste stikstofgevoeligheid, dus de laagste KDW, wordt als maatgevend gezien voor de omgevingswaarde in het betreffende natuurgebied. Natuurbeleid op de vierkante centimeter.

De goede staat van de natuur heeft voor Europa een resultaatverplichting, maar het is aan de lidstaten om te bepalen op welke wijze en in welk tempo dat doel wordt bereikt. Verder moet een lidstaat de sociaaleconomische vereisten meenemen in zijn afwegingen. In de wet staat dat in Nederland in 2035 74 procent van de stikstofgevoelige natuurgebieden onder de KDW moet zijn. Dat is omgerekend naar 50 procent emissiereductie. De landbouw kan onmogelijk sturen op de KDW. Het is namelijk onduidelijk waar de neerslag vandaan komt. Zo wordt het een oneindig doel dat oneindig verzet gaat opleveren.

Er is geen enkel land waar percentages onder de KDW in de wet zijn opgenomen. Als er al doelstellingen in worden opgenomen, wordt generiek op emissies gestuurd. Ook in België gebeurt dat met specifieke maatregelen rond Natura 2000-gebieden.

Die 74 procent moet uit de wet. Sturen op de emissiereductiedoelstelling is beter uitvoerbaar. En monitor in het veld hoe het daadwerkelijk met de natuur in het algemeen gaat. Kijk op landelijk niveau hoe deze kan worden verbeterd. Inspelen op een langjarige dalende trend gaat ons meer brengen dan het huidige detailgeneuzel.