Nederlandse bergers als “superman” van de zee. Zo werden de bergers van Smith/Boskalis genoemd toen ze het containerschip Ever Given deze week loskregen in het Suezkanaal. De beelden van de kleine graafmachine naast de reusachtige boeg van het schip gingen de hele wereld over. Het gevoel van onmacht; David tegen Goliath.
Ik heb de podcast De Dag van de NOS beluisterd waar oud-directeur Van Rooij van Smith een inkijkje geeft in de bergingswereld met complexe problemen en grote financiële belangen. Neem de berging van de Russische atoomonderzeeër Koersk, gezonken in 2000, waarbij meer dan 100 bemanningsleden om kwamen. Een gevaarlijke klus, maar wel geklaard door de Nederlandse bedrijven Smith Internationale en Mammoet. Bedrijven die van oudsher al internationaal opereerden in de zeesleepvaart. Bedrijven waar naast hightech materieel ook een schat aan kennis en ervaring zit. Deze actie in het Suezkanaal is een geweldig verhaal, waar we dankzij de moderne techniek (satellietbeelden) als toeschouwers bovenop zitten. En we zijn met zijn allen trots op dit bedrijf en op Nederland, die dit als kikkerlandje toch maar weer even flikt.
Beeldvorming
Beeldvorming gaat dus om verhalen. Binnen LTO, maar natuurlijk ook daarbuiten praten we de laatste tijd vaak over de beschikbare ruimte en vooral over de verdeling ervan. Alle claims op ruimte lijken ten koste te gaan van landbouw. Hoe kunnen wij ook onze ruimte claimen?
Met een stevige economische onderbouwing van onze bijdrage aan de BV Nederland? Jazeker die moet er ook zijn, maar daarmee overtuigen we de burger niet. Met het argument dat wij de wereld voeden. Ook deze snijdt hout, maar dan vooral voor de sectoren zaaizaad en pootgoed. Waarmee bereiken we de burger dan wel?
We moeten volgens mij veel meer verhalen vertellen. Verhalen van ons landschap, over onze manier van leven en boeren, over onze bijdrage aan gezond voedsel en een goede gezondheid. Maar ook verhalen over de dilemma’s waar we als boer mee worstelen. De boeren in het programma “Onze boeren” van Yvon Jaspers doen dat. De boeren met boerderijwinkels en multifunctionele bedrijven doen dat. We doen het als we met onze buren in gesprek zijn over wat we in de veldspuit hebben en waarom we dat hebben. We doen het als we de koeien weer laten dansen. Wij doen dat als we beleidsmakers ontvangen op onze bedrijven en als we op allerlei niveaus als LTO-belangenbehartigers ook de praktische uitwerking van beleid onder de aandacht brengen. Visies van 50 bladzijden of meer zijn niet meer van deze tijd. We moeten een visie beeldend neerzetten op 1 blad en liefst interactief. Maar altijd met een verhaal erbij.
Buiten onze landsgrenzen kent iedereen het verhaal van de succesvolle Nederlandse landbouw. Binnen Nederland voelen wij ons soms de kleine graafmachine naast de enorme boeg van de maatschappij. Maar ook dat is een verhaal. Ik roep iedereen op om verhalen te gaan vertellen.
Tineke de Vries,
bestuurder LTO Noord, regio Noord