In de zomer lijken actualiteiten wat naar de achtergrond te gaan. Het nieuws dat ons het afgelopen jaar bezighield, is nu even niet aan de orde. De krant schrijft over fierljeppen en zomerfeesten. De files zijn even weg en de bouw ligt nagenoeg stil. Nog een week en dan barst alles weer in alle hevigheid los.

In de provinciehuizen gaan de nieuwe gedeputeerden aan de slag. Nu is er nog tijd voor werkbezoeken om de problematiek in het veld te bekijken. Want schijn bedriegt. Op het boerenerf is nog niets opgelost. En dat frustreert.

De onzekerheid over vergunningverlening en de toekomst van een bedrijf op een bepaalde plek maken het lastig om financiering te krijgen. Op het moment dat investeringsplannen voorgelegd worden, is de bank terughoudend. De bank wil meer zekerheid. Helaas kunnen boeren dat niet bieden onder de huidige omstandigheden.

Toch wordt van boeren verwacht dat ze een keuze maken: innoveren, extensiveren, verplaatsen of stoppen. Op het moment dat een vergunningaanvraag voor een stalaanpassing bij de provincie wordt ingediend, komt die op de onbehandelde stapel. Of handhaving komt langs om de vergunning te controleren. Is er in al die jaren een kleinigheid veranderd aan de stal, dan voldoet het bedrijf niet aan de vergunningvoorwaarden. Alleen heeft de boer geen mogelijkheid om de vergunning aan te passen. Zo zit je als boer compleet klem in het systeem.

Nu zijn er te veel onbeantwoorde vragen. Het resultaat van een falende overheid.

Het nieuwe provinciale college krijgt dit dossier op zijn bord. LTO pleit al vier jaar voor een generaal pardon voor de PAS-melders. Zij moeten eindelijk eens weten waar ze aan toe zijn. Hun dieren worden namelijk allang meegeteld in de emissiecijfers. Vanwege de juridische klem durft niemand een stap naar voren te zetten.
Gedeputeerden met lef kunnen de brokstukken van het kabinet oprapen om uit deze impasse te komen. Pas dan kan de boer weer verder.