Wij werden in korte tijd opgeschrikt door berichten over twee boeren die zichzelf van het leven hadden benomen. Ze zagen geen uitweg meer naar de toekomst. Op zo’n moment schieten de emoties hoog. Wat verschrikkelijk voor familie en vrienden. Dit komt heel hard binnen.

Bij andere boerengezinnen staat het water ook aan de lippen. Smachtend naar duidelijkheid en perspectief om hun bedrijf te kunnen voortzetten en daarvan in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. Voor dag en dauw op en verantwoordelijkheid dragen voor de dieren, akkers, gewassen en de natuur. Verbonden zijn met diezelfde natuur, dag in en dag uit. Nu word je vaak weggezet als milieuvervuiler.

Bij stikstof, CO2 en water wordt er het eerst naar de boeren gekeken. Waarom? Is dit de sector die het makkelijkst te reduceren is? Nog niet zo heel lang geleden waren Den Haag en Brussel trots op de agrarische sector en de producten daarvan. Banken investeerden maar zijn nu uiterst voorzichtig. Waarom? Om de onduidelijkheid! Die onduidelijkheid vreet aan mensen. Het is een politiek steekspel geworden of de stikstofreductie nu in 2030 of 2035 gerealiseerd moet worden. Waar is die minister die ook begrip uitspreekt wat dit met mensenlevens doet!

Ik constateer dat er vanuit de politiek erg plastisch wordt omgegaan met de emoties en gevoelens van onze boeren. Er wordt wel heel makkelijk richting de boeren gewezen. In mijn jeugd was iedereen wel zoon of dochter van een boer of op z’n minst kleinkind. Toen lagen daar nog warme banden en begrip. Nu zie ik koude langdurige processen en een afstandelijke benadering.

Het is tijd voor rust, begrip en zekerheid. De politiek moet de keukentafel opzoeken, voelen wat er speelt. Wie door wil en wie wil stoppen met een warm hart faciliteren. LTO heeft Taboer opgestart. Blijf met elkaar praten, emoties delen is geen schande. Heb begrip voor elkaar. Politiek, laat je hart spreken voor de menselijkheid en voorkom dat mensen geen uitweg meer weten.