Wiedeggen past goed in geïntegreerde onkruidbeheersing, maar hoe is de techniek het best toe te passen? En tegen welke soorten en stadia onkruid werkt het wel, en waar niet?
Afgelopen dinsdag bezocht het expertteam Geïntegreerde onkruidbeheersing, onderdeel van het LTO-programma ‘Weerbaarheid in de praktijk’, twee Drentse praktijkproeven met wiedeggen: in biologische lelies in Dwingeloo, en in suikerbieten en cichorei in Nieuw-Balinge. In landbouwgewassen wordt steeds meer (cameragestuurd) wiedeggen toegepast. In de boomkwekerij onder andere in bos- en haagplantsoen, rozenonderstammen en vaste planten.
Het proefperceel in Dwingeloo was derde week april beplant met lelies. Vervolgens is drie keer per week een wiedeg ingezet die daar ook in de vaste planten wordt gebruikt. Het (huur)perceel blijkt echter veel haagwinde te bevatten. Tegen zaadonkruiden die net kiemen werkt wiedeggen prima, maar als zo’n onkruid al groeit, krijgt die wel een tik van wiedeggen, maar het gaat niet kapot.
Tegen wortelonkruiden zoals haagwinde is lastig, want de tanden trekken niet alle worteldeeltjes uit de grond. Sneller rijden werkt wel tegen zaadonkruiden maar ook niet tegen haagwinde. Misschien wel heen en weer rijden, in plaats van een vaste rijrichting? Of dwars op de rij, wanneer het gewas met gps strak in vierkantsverband is gezaaid/geplant?
Op een leeg perceel kunnen wortelonkruiden wel effectief mechanisch bestreden worden, bijvoorbeeld met de Rotweeder: een Canadese machine die een zeskantige staaf door de grond draait, tegen de rijrichting in. De Deense Kvik-Up, een soort frees, kan een alternatief zijn. Huur je een perceel, dan is het sowieso raadzaam om de voorvrucht en onkruidpopulatie van tevoren te bekijken en na te vragen.
De wiedegproef in suikerbieten en cichorei is net begonnen; door het late voorjaar was het zaaien en de opkomst later. De eerste keer wiedeggen maakte het perceel al wel los en schoon van kiemend onkruid; witte worteltjes kwamen boven de grond. Later worden schoffels en vingerwieders ingezet.